
Toen ik op een ochtend de vreugdevolle mysteries van de Heilige Rozenkrans bad, beeldde ik me de lange en gevaarlijke tocht in die Maria vanuit Nazareth maakte naar een stad in het heuvelland van Judea om haar nicht Elizabeth te bezoeken. Het moet een vermoeiende reis zijn geweest, maar Maria liet niets of niemand haar stoppen om Elizabeth te bereiken. Tegelijkertijd zette Elizabeth haar persoonlijke zorgen opzij om er te zijn voor Maria. Beide vrouwen hadden zich kunnen bezig houden met hun eigen zwangerschap en de voorbereidingen voor het komende nieuwe leven. Maar Maria en Elizabeth kozen ervoor om er te zijn voor elkaar; om te bidden, te luisteren, te troosten en om zichzelf te geven te midden van alles waar ze doorheen moesten gaan.
Diezelfde avond, 7 december, toen de vrouwen van de gemeenschap bijeenkwamen voor de visitatie van Becky, zag ik de visitatiescène van Maria en Elizabeth tot leven komen. Iedereen houdt de tijd vrij in haar eigen agenda om samen te komen en om te bidden voor de zegen van de Heer over Becky en haar baby. Iedereen keek uit naar deze avond, bereidde zich erop voor en nam de tijd om er te zijn om elkaar aante moedigen.
Het was een levendige avond, georganiseerd door Noemi in haar mooie huis. Afgezien van de vrouwen van onze gemeenschap kwamen ook een aantal Indische vrienden van Becky langs. Na een korte inleiding om elkaar te leren kennen, zijn we begonnen met een typische Filipijnse ijsbreker genaamd 'draw-message relay'. We vormden twee teams en de teamleiders kregen een woord dat ze moesten overbrengen door elke letter van het woord op de rug van een ander teamlid te tekenen. Vervolgens moest de laatste dat woord doorgeven aan een ander tot de laatste persoon, en vervolgens het woord correct terugsturen naar de spelleider. Na deze ijsbreker leidde Noemi ons in een tijd van aanbidding en dankzegging. Priscilla speelde piano en Rodgee speelde gitaar terwijl we onze lof zongen voor de Heer. Vervolgens heeft Claire onze harten diep geraakt toen ze haar ervaringen vertelde van haar eigen zwangerschappen en de paralellen met het seizoen van de advent. Claire's delen heeft me doen beseffen dat als we God toestaan ​​om het tapijt van onze toekomst te schilderen en als we Hem toestaan ​​het over te nemen, we zullen ontdekken dat Zijn timing het wachten waard is. Becky heeft ons ook haar ervaringen van haar zwangerschap verteld; ze deelde haar worstelingen, twijfels en onzekerheden, en hoe de Heer zo genadig was om mensen als Gods vaten van liefde te sturen. Daarna leidde Katrien ons in een gebed voor Becky, voor haar baby, voor haar hele familie en voor al haar andere zorgen. De aanwezigheid van de Heer was tastbaar, terwijl Becky werd overladen met gebeden en woorden van bemoediging. Hierna waren we allemaal uitgenodigd om te smullen van de lekkernijen die voor die avond waren meegebracht. Gedurende de hele avond bleven we verhalen met elkaar delen.
Op weg naar huis terug naar Gent, vroeg ik me af hoe de baby zich die avond zou gevoeld hebben. Net als Johannes in de schoot van Elizabeth, hoop ik dat de baby had gevoeld hoe opgewonden we waren om hem of haar te verwelkomen en dat hij of zij ook opsprong van blijdschap in de aanwezigheid van de Heer.
